یکی از راههای بررسی رشد جامعه بر اساس تعداد کتابخانه و کتابخوانها و میزان هزینه های دولت در زمینه ی آموزش و اطلاعات عمومی می باشد. دولت جمهوری اسلامی ایران بخش بزرگی از بودجهای تربیتی و آموزشی کشور را به مدیریت، ساخت و احداث مراکز مذهبی و ترویج آن اختصاص می دهد.(هم چون مساجد، حوزه های علمیه، امام زاده ها،اماکن متبرکه، حسینیه و فاطمیه و …) در شرایطی که نیاز جامعه به آگاهی در خصوص حقوق ذاتی و حقوق شهروندی می باشد. در این خصوص به نظر رسید که با مقایسه ی اماکن مذهبی و آموزشی شاید بتوان به نتایجی رسید. منوچهر شفایی -پژوهشگر و فعال حقوق بشر- در جلسه ی ویژه ی کانون دفاع از حقوق بشر در ایران به موضوع کتابخانه، مساجد و امام زاده پرداخته است.
آزادی بیان یعنی آزادی اندیشه و عقیده؛ به مفهوم دیگر آزادی بیان ابزاری است برای رساندن اندیشه و عقیده‌ای به دیگران. در مقدمهٔ اعلامیه جهانی حقوق بشر ظهور دنیایی که در آن افراد بشر در «بیان عقیده» آزاد و از ترس فارغ باشند، به عنوان بالاترین آرمان بشری اعلام شده‌است. آزادی بیان معیاری اساسی برای هر نوع جامعهٔ چند صدایی و دموکراتیک است. نقض این آزادی همواره به نابودی سایر موازین حقوق بشر منجر می‌شود. آزادی بیان در کشورها مفهوم حق انحصاری ذاتی است که به‌طور عمومی بدون ترس از سانسور یا مجازات صدق می‌کند. حقی که متاسفانه در ایران نه تنها ذاتی به شمار نمی آید، بلکه از انسان با استفاده از تهدید و شکنجه سلب شده است.
در ۱۵ سالگی با راهنمایی رضا هاشمی به شمشیربازی علاقه‌مند شد و سپس از ۱۳۴۶ با قهرمانی در مسابقات دانشگاه تهران به‌طور جدی شمشیربازی را آغاز کرد و از سال ۱۳۴۷ به مدت ۷ دوره عضو تیم ملی و قهرمان کشور و سال ۱۳۵۲ مقام سوم آسیا و ۱۳۵۳ مدال برنز انفرادی و طلای تیمی المپیک آسیایی را بدست آورد. در بازی‌های انفرادی ۱۳۵۳ المپیک، شمشیر وی شکست و به مقدار ۹ سانتیمتر وارد بدن قهرمان ژاپنی اتسوکا گردید که بر اثر این حادثه وی به بیمارستان اعزام گردید.
مدال طلائی بازی‌های آسیائی 1974 تهران
